دو سه روزیست که عاقل شده دُردانه ی من

که به دنبالِ هوا نیست در این خانه ی من

نفسش سخت گرفته ، بدنش حبس شده

شده شاکی که بُوَد غرق در افسانه ی من

دلِ پُر مهر و وفا را که به دریا زده او

ز خود هم دست کشیده شده بیگانه ی من

تنِ من روح ندارد که به آغوش کِشد

دلِ خون،روح ترک خورده ی هم خانه ی من

به زبانم کلماتی شده پژمرده و زرد

به خیالم که تو دستت زده بر شانه ی من

شده جاری به درونم فقط این عشق،وَ غیر...

که تو باشی شود این وعده ی مردانه ی من

فاطمه حسینی